Ernst Lubitsch

Woody A. z poczuciem humoru w stylu Kitan*o – Szymbor*ska, czyli “Był kiedyś rolnik w Neapolu, który zasadził chuja w polu…” To nas śmieszy, ale niekoniecznie podnieca, Whatever works. Trochę mi przypominał Anything else ten film, ale to nie jego wada.

Malik idzie do więzienia (ale nie w pierd*olonym Bombaju) tam rozpoczyna karierę od sprzątania, oczywiście bez poświęcenia innych się nie obędzie, i jak to w świecie bywa, dostaje potem większą celę, wyposaża ją w “kino domowe”, a potem inne atrakcje. Czyli wszystko o czym każdy młody człowiek w kapitalizmie marzy. Prorok bardzo dobrym filmem jest. Powiem to ja i powie to też K. kiedy go obejrzy.

Mało – ekranowo też się dzieje trochę:

Ernst Lubitsch, klasycznie w muzykalno – czarno – białym klimacie do spółki z Maurice Chevalier’ em, czyli A love Parade, tylko nie techno z odkurzaczem na plecach, ale klasyk wokal.

Z Dvd NN od F.F. z B.S. z niecodziennym zaczesem układanym we Wrocławiu.

Poniedziałek, tani w jednym z kin studyjnych, a tam:

przedostatni seans z cyklu przedfestiwalowych, kilka shortów znanych filmowców:

SSAKI | SSAKI
reż Roman Polański, Polska 1962, 10’

LA SOUFRIÉRE (CZEKANIE NA KATASTROFĘ)
| LA SOUFRIÉRE (WARTEN AUF EINE UNAUSWEICHLICHE KATASTROPHE)
reż. Werner Herzog, RFN 1977, 30’

A SENSE OF HISTORY
reż. Mike Leigh, Wielka Brytania 1992, 25’

LISTENING
reż. Kenneth Branagh, Wielka Brytania 2002, 23’

UPADEK DOMU USHERÓW | ZÁNIK DOMU USHERU
reż. Jan Švankmajer, Czechosłowacja 1981, 15’
…

cytowane stąd

Mój faworyt to Poczucie historii, z zabawną historią, która podchodzi pod moje poczucie humoru. Na ostatnim miejscu z całej selekcji ustawiam film czeski, a dokładniej czechosłowacki, który nic poza techniką mi nie zaoferował, w sumie to chciałem w jego trakcie wyjść, bo zaraz zaczynał się następny seans, ale na szczęście seans, na który nałożył się ten z dokumentami był w tej samej sali, więc nic nie straciłem nie wychodząc.

Filmem następnym była Mistyfikacja, który jak na polski film trzyma poziom, w którym niczym Nat King C. i Natalie w jednym kawałku, występuje Jerzy S. z synem. Uśmiałem się trochę, końcowy tekst “za twój charakter odznaczam cię Złotym Krzyżem Zasługi Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej” po prostu siadł jak powinien. Tekst dobry do tego stopnia, że kiedy znajdzie się w statusie komunikatora, niektóre kontakty pytają się czy to dla nich ten krzyż, jeden z kontaktów na pewno zasłużył, nad tym drugim bym się zastanowił, bo nawet najlepsze zasługi można łatwo przyćmić czymś innym.

W piątek odwiedziłem kiniarnię, gdzie leciał film, którego główna bohaterka wyglądała prawie jak A. momentami. An education, którego polski tytuł jest trochę inny, dało się oglądać, nawet nie był taki zły jak się spodziewałem, że będzie.

Na mniejszym ekranie, w tym tygodniu poszło:

Monte Carlo, Ernsta Lubitscha, z 1930, trochę zabawne, trochę głupkowate, ale całkiem wdzięczne.
Obejrzałem wreszcie Point Blank z Lee Marvinem, który kilkakrotnie przeleciał mi przed nosem na TCM.

Film o Larrym Gopniku też udało mi się zobaczyć, wydaje mnie się on być nawet trochę lepszy niż Burn after Reading.

Widziałem też film o palaczach, Smokers.

Ostatni w tym tygodni był film H.G. Clouzot Les Diaboliques, który dużo lepszy od remaku z Madonną.

Sezon 14ty South Parku rozpoczęty już dawno, ostatni odcinek, z followupami do filmów gansta – mafia, traktuje o uzależnieniu od MJ i KFC. W sobotę czyli wczoraj (choć WP pokazuje, że jeszcze dziś) nadrobiłem też zaległości z improwizowanej telenoweli puszczanej na TV4, i ta piosenka, która wdarła mi się do głowy (najpierw pisemnie opisowo), idzie tak: “O Kenie Kenie Kenie…” i coś ciężko sobie wybić ją z głowy, jak jeszcze jedną kwestie z nią powiązaną, czas żeby rozum wziął górę nad… (chyba nawet wziął jakiś czas temu) a za hipokryzję nawet w święta jak i w dni powszednie dziękuję, nie biorę.

o przepraszam, miał być tylko tego-tygodniowy zbiorczy post filmowo – serialowy.